Produkcja pasz | BAS-POL

Premiksy, dodatki i surowce
do produkcji pasz

Śruta sojowa czy słonecznikowa – co podawać zwierzętom?

Zbilansowane żywienie trzody chlewnej jest niezbędne dla prawidłowego wzrostu, dobrego stanu zdrowia oraz jak najlepszych wyników produkcyjnych. Najczęściej stosowaną przez hodowców paszą dla świń jest śruta sojowa lub słonecznikowa. Różnią się one zawartością białka, składników pokarmowych oraz kalorycznością – czynnikami bezpośrednio wpływającymi na ogólne wyniki tuczu. Śruta sojowa sprawdzi się w szczególności u najmłodszych prosiąt oraz w początkowych fazach rozwoju tuczników; pokarm z zawartością śruty słonecznikowej będzie natomiast wskazany dla macior oraz tuczników w końcowym okresie tuczu.

Śruta sojowa – źródło wartościowego białka

Śruta sojowa jest jednym z najpopularniejszych źródeł białka w paszach dla świń. W porównaniu do innych śrut zawiera najwyższą ilość protein oraz duży udział aminokwasów egzogennych, takich jak lizyna, metionina, treonina czy tryptofan. Aby soja stała się bezpiecznym i wartościowym elementem w żywieniu trzody, niezbędne jest jej odpowiednie przetworzenie. Zastosowanie właściwej obróbki neutralizuje szkodliwe związki antyżywieniowe sprawiając, że śruta z soi może stać się częścią codziennej diety w hodowli zwierząt. Należy pamiętać, że niewskazane jest podawanie surowych nasion i śruty bez wcześniejszej obróbki. Obniżają one dzienny pobór oraz wykorzystanie paszy, negatywnie wpływając na wzrost i dobrą kondycję trzody chlewnej.

W niewielkich ilościach (3-5% ogólnej masy mieszanki) śruta sojowa może być podawana już w początkowych tygodniach przyjmowania stałej paszy przez prosięta. W żywieniu loch prośnych optymalna zawartość ekstrudowanej śruty sojowej wynosi do 3%, natomiast u loch karmiących, warchlaków i tuczników w pierwszych etapach tuczu – nawet 15% mieszanki. Taka śruta stosowana w poszczególnych etapach wzrostu świń zaspokaja zapotrzebowanie na tłuszcze oraz pozytywnie wpływa na przyrost masy ciała, zwiększając możliwe do osiągnięcia wyniki produkcyjne.

Śruta słonecznikowa – źródło niezbędnych włókien

Śruta słonecznikowa to produkt uboczny po produkcji oleju z nasion słonecznika. Najczęściej bywa podawana osobnikom dorosłym, będącym na ostatnim etapie tuczu. Jej wartość odżywcza jest mocno zróżnicowana – zależy ona od tego, czy olej był pozyskiwany z nasion obłuszczonych czy nieobłuszczonych. W przypadku oleju tłoczonego, pozostała po procesie śruta będzie zawierała znacznie więcej tłuszczu niż w nasionach poddanych ekstrudowaniu. Śruta słonecznikowa jest uważana za tańszy zamiennik jej odmiany sojowej. Zawiera mniej białka, a zarazem więcej surowego włókna, które mogą obniżać przyswajalność składników pokarmowych i aminokwasów. W porównaniu do innych śrut zawiera także najwięcej lizyny i metioniny.

Śruta słonecznikowa nie powinna być stosowana w początkowych etapach karmienia prosiąt. U loch może stanowić 10-12% mieszanki, natomiast u tuczników od 6 do 8% podawanej paszy. Poekstrakcyjna śruta słonecznikowa sprawdzi się w szczególności w żywieniu macior, które wykazują wzmożone zapotrzebowanie na włókno. Jeżeli jej zawartość w pożywieniu przekracza 5%, niezbędne będzie zastosowanie odpowiednio dobranych premiksów dla trzody, które uzupełnią niezbędne aminokwasy egzogenne.

Śruta sojowa i słonecznikowa to jedne z podstawowych składników pasz dla świń. Premiksy z zawartością poddanej obróbce soi mogą być w szczególności podawane prosiętom i warchlakom oraz zwierzętom na początkowych etapach tuczu, dostarczając dużych ilości białka. Mieszanki ze śrutą słonecznikową sprawdzą się natomiast u macior i dorosłych świń na ostatnich etapach tuczu, obfitując we włókna, niezbędne dla przyrostu masy i zwiększonego spożycia pasz.

Zbilansowane żywienie trzody chlewnej jest niezbędne dla prawidłowego wzrostu, dobrego stanu zdrowia oraz jak najlepszych wyników produkcyjnych. Najczęściej stosowaną przez hodowców paszą dla świń jest śruta sojowa lub słonecznikowa. Różnią się one zawartością białka, składników pokarmowych oraz kalorycznością – czynnikami bezpośrednio wpływającymi na ogólne wyniki tuczu. Śruta sojowa sprawdzi się w szczególności u najmłodszych prosiąt oraz w początkowych fazach rozwoju tuczników; pokarm z zawartością śruty słonecznikowej będzie natomiast wskazany dla macior oraz tuczników w końcowym okresie tuczu.

Śruta sojowa – źródło wartościowego białka

Śruta sojowa jest jednym z najpopularniejszych źródeł białka w paszach dla świń. W porównaniu do innych śrut zawiera najwyższą ilość protein oraz duży udział aminokwasów egzogennych, takich jak lizyna, metionina, treonina czy tryptofan. Aby soja stała się bezpiecznym i wartościowym elementem w żywieniu trzody, niezbędne jest jej odpowiednie przetworzenie. Zastosowanie właściwej obróbki neutralizuje szkodliwe związki antyżywieniowe sprawiając, że śruta z soi może stać się częścią codziennej diety w hodowli zwierząt. Należy pamiętać, że niewskazane jest podawanie surowych nasion i śruty bez wcześniejszej obróbki. Obniżają one dzienny pobór oraz wykorzystanie paszy, negatywnie wpływając na wzrost i dobrą kondycję trzody chlewnej.

W niewielkich ilościach (3-5% ogólnej masy mieszanki) śruta sojowa może być podawana już w początkowych tygodniach przyjmowania stałej paszy przez prosięta. W żywieniu loch prośnych optymalna zawartość ekstrudowanej śruty sojowej wynosi do 3%, natomiast u loch karmiących, warchlaków i tuczników w pierwszych etapach tuczu – nawet 15% mieszanki. Taka śruta stosowana w poszczególnych etapach wzrostu świń zaspokaja zapotrzebowanie na tłuszcze oraz pozytywnie wpływa na przyrost masy ciała, zwiększając możliwe do osiągnięcia wyniki produkcyjne.

Śruta słonecznikowa – źródło niezbędnych włókien

Śruta słonecznikowa to produkt uboczny po produkcji oleju z nasion słonecznika. Najczęściej bywa podawana osobnikom dorosłym, będącym na ostatnim etapie tuczu. Jej wartość odżywcza jest mocno zróżnicowana – zależy ona od tego, czy olej był pozyskiwany z nasion obłuszczonych czy nieobłuszczonych. W przypadku oleju tłoczonego, pozostała po procesie śruta będzie zawierała znacznie więcej tłuszczu niż w nasionach poddanych ekstrudowaniu. Śruta słonecznikowa jest uważana za tańszy zamiennik jej odmiany sojowej. Zawiera mniej białka, a zarazem więcej surowego włókna, które mogą obniżać przyswajalność składników pokarmowych i aminokwasów. W porównaniu do innych śrut zawiera także najwięcej lizyny i metioniny.

Śruta słonecznikowa nie powinna być stosowana w początkowych etapach karmienia prosiąt. U loch może stanowić 10-12% mieszanki, natomiast u tuczników od 6 do 8% podawanej paszy. Poekstrakcyjna śruta słonecznikowa sprawdzi się w szczególności w żywieniu macior, które wykazują wzmożone zapotrzebowanie na włókno. Jeżeli jej zawartość w pożywieniu przekracza 5%, niezbędne będzie zastosowanie odpowiednio dobranych premiksów dla trzody, które uzupełnią niezbędne aminokwasy egzogenne.

Śruta sojowa i słonecznikowa to jedne z podstawowych składników pasz dla świń. Premiksy z zawartością poddanej obróbce soi mogą być w szczególności podawane prosiętom i warchlakom oraz zwierzętom na początkowych etapach tuczu, dostarczając dużych ilości białka. Mieszanki ze śrutą słonecznikową sprawdzą się natomiast u macior i dorosłych świń na ostatnich etapach tuczu, obfitując we włókna, niezbędne dla przyrostu masy i zwiększonego spożycia pasz.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *